Głosy bez twarzy
Gwiazdy rocka, muzyki pop
czy R&B – osobowości sceniczne, charakterystyczne głosy, wykonawcy
przebojów znanych na całym świecie. Jak często łapiemy się na nuceniu ich
chórków? Wystarczająco, by zajrzeć za plecy liderów.
Głos jest ponoć najbardziej
bezpośrednią formą ekspresji ludzkiej duszy. Pozostałe zmysły pozwalają poznać
raczej nasze ciała, a nie nas samych. Z ludźmi komunikujemy się przede
wszystkim za pomocą słów. Głos pochodzi z wnętrza, podobno wyraża nas w sposób
doskonały. Śpiew jest zaś artystyczną i najbardziej kunsztowną formą
korzystania z głosu.
Popkultura kreuje idoli. W
muzyce zazwyczaj wielbionych przez rzesze fanów frontmenów. Czasem instrumentalistów.
Chórki stoją w cieniu. Bez nich najjaśniejsze gwiazdy nie lśniłyby jednak tak
jasnym blaskiem. W tym biznesie wszyscy dobrze o tym wiedzą. W filmie Morgana
Neville’a o współpracy z chórkami i głosami wspierającymi opowiadają m.in. Mick
Jagger, Stevie Wonder czy Sting. Nie brakuje również producentów muzycznych,
lecz głównymi bohaterami są oczywiście sami chórzyści. Mamy okazję poznać
wokalne cienie takich gwiazd Joe Cocker, Michael Jackson, David Byrne, Bruce
Springsteen, Cheryl Crow, Lynyrd Skynyrd, David Bowie czy Elton John. Zobaczyć
twarze ludzi, których słyszymy poza Królem Popu w „Thrillerze”; poznać wokale z
„Króla Lwa” i głosy z „Avatara”. A przede wszystkim mamy okazję usłyszeć ich
historie – często wzruszające, ale też zabawne i pełne nieuchwytnej, wręcz
magicznej aury.
„Kilka kroków od gwiazd”
(„Twenty Feet from Stardom”) można oglądać zarówno jako film o miłości do
muzyki, jak i mechanizmach showbiznesu. Serce ściska się z żalu z powodu
nieudanych karier solowych wybitnych chórzystów i rozgoryczenia rezygnacją z
marzeń. Z drugiej strony widzimy jednak wielką determinację Darlene Love, która
porzuciła chórki, została sprzątaczką, lecz wróciła do śpiewania, postawiła
wszystko na jedną kartę i po latach dołączyła do Rock and Roll Hall of Fame.
Morgan Neville pokazuje, że kariera muzyczna to nie tylko kwestia talentu i
promocji, lecz także okoliczności, szczęścia, umiejętności znalezienia się we
właściwym miejscu w odpowiednim czasie, a przy tym wszystkim wiele zależy
również od kaprysów publiczności. Stąd przykładowo brak solowego sukcesu –
wydawałoby się – skazanej na bycie gwiazdą Merry Clayton.
Najtrudniej opowiedzieć o
emocjach, jakie wywołuje „Kilka kroków od gwiazd”. Film nie ma klasycznej
dramaturgii, ale zawiera ogromną ilość energii, która silnie oddziałuje na
widza. Porywa w muzyczną podróż przez drugą połowę XX wieku, podczas której
stopy nie raz wystukują rytm największych hitów, a głowa kiwa się do rytmu.
Widz zostaje wrzucony do lunaparku emocji i przez 90 minut kilkakrotnie
przeżywa radość i smutek; chwilami doświadcza energetycznej euforii, by wkrótce
przejść do kontemplacyjnego wyciszenia. Na obraz składają się potasowane
strzępki opowieści ilustrowane archiwalnymi nagraniami z koncertów i wywiadami.
Emocjonalny i muzyczny gulasz. Warto spróbować, bo smakuje wyśmienicie.
Bartosz Wróblewski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz